Este días ando facendo fotografías de algo que me gusta moito. Deixáronme facer a foto fixa de Trote, a primeira película de Xacio Baño. Non vos podo ensinar moita cousa por aquí, xa que é cousa da productora facer públicas as imaxes. Pero o que si, vou poñer un autorretrato, que seguro que a productora non lle molesta. É un xénero que me gusta moito, o autorretrato, pena do modelo a retratar.
Según a RAE: Banco: Del fr. ant. bank, y este del germ. *banki. 1. m. Asiento, con respaldo o sin él, en que pueden sentarse dos o más personas. 4. m. Conjunto de peces que van juntos en gran número. 5. m. Empresa dedicada a realizar operaciones financieras con el dineroprocedente de sus accionistas y de los depósitos de sus clientes.
Estaban sentados na maquesina do bus que está no centro de Carral, non agardaban ningún bus, sentaron alí e falarón un anaco. Despois seica ían oa super. Pero o que si e que levaban un anaco rindo.
Sempre me gustaron os galgos, non sei por que. Recordo cando tiña que escribir unha redaccíon para o colexio facíao neses folios onde se podía ver un a contra luz. En certo modo danme algo de pena ao velos así tan delgados, pero son preciosos.
Pois eso, que as cores azul e laranxa son complementarias, é decir que están en oposición dentro do circulo cromático. Eso non o pensei cando vin vir esta señora de frente a min camiñando pola rúa, camiñaba ao sol pegada a esa parede. Vina vir e ela foise colocando contra o fondo e zas, eu tiña a cámara lista. Saqueina esta fin de semana nun taller que impartia Jota Barros en Ourense, o taller chamábase “Fotografía la calle”. Paseino xenial […]
Miña nai sempre lle anda recriminando ao meu pai que poña orde nun “almacén-taller” que ten. O que non sabe ela é que eso é un decorado e meu pai leva anos atrezandoo. Antes de sacar esta fotografía miña nai dixo “Como me saques unha foto aquí mátote”. Non leva a amenaza adiante porque son o seu fillo, se foses ti, querido lector, ela sairía nos xornais…
So lle quedaban uns metros para chegar a praza do Obradoiro, antes sentou e descansou.
Este fin de semana estivemos en Cangas co Tolleito de Inishmaam hai vai a actualización da galeria O Tolleito entre bambalinas. Poño o link un pouco máis abaixo. O Tolleito de Inishmaan – entre bambalinas
Pasillo cheo de auga dentro un edificio abandonado en Carral, as pintadas avisan de que non molles os pés, xa que podes morrer dun constipado. Alí non hai luz, non lles deu tempo a facer a instalación. Continuará
Ruidos onde non hai nada Historias de como pasar medo nun edificio abandonado mentras queres facer fotografías. Onde vivo, un sitio pequeno, hai poucos anos construíse moito, sen control e filtro para o meu gusto, pensando que traería riqueza e prosperidade a un lugar onde non se vivía mal. Hoxe en día o que hai son un montón de edificios baleiros, ruinosos, moitos sen rematar, outros en estrutura e outros son un burato que nalgún tempo foron a idea de […]